Kodeks etyki menedżera
Pionierską rolę w powstawaniu kodeksów etyki menedżera odegrał Manifest z Davos z 1973 roku. Określał, że zawodowym zadaniem menedżerów przedsiębiorstw jest służyć klientom, współpracownikom, udziałowcom i społeczeństwu oraz równoważyć ich sporne interesy. Menedżerowie powinni zaspokoić potrzeby klientów w możliwie najlepszy sposób. Należy dążyć do czystej konkurencji miedzy przedsiębiorstwami, zapewniającej największą wiarygodność cen, jakość i różnorodność produktów. Służenie współpracownikom wynika z tego, że w wolnym społeczeństwie kierownictwo jest akceptowane przez pracowników tylko wtedy, gdy równocześnie broni ich interesów. Menedżerowie mają służyć udziałowcom i akcjonariuszom ponieważ są powiernikami ich kapitału. Służenie społeczeństwu powinno zapewnić przyszłym generacjom warte życia środowisko. Amerykańska firma Boeing opracowała w latach osiemdziesiątych następujące zasady etyki w postępowaniu menedżera. Według K. Hanson`a i M. Velasquez`a obejmują one następujący tryb postępowania:
1. Każdy członek kierownictwa dba o utrzymanie wysokiej etyki. Od każdego nowego członka kierownictwa oczekuje się jednoznacznego zaangażowania w tej dziedzinie.
2. Najwyższe kierownictwo musi zapewnić poparcie i zaangażowanie szczebla autonomicznych jednostek biznesu i poszczególnych zakładów dla programu wysokiej etyki, nie naruszając ich autonomii. Najwyższe kierownictwo firmy ma obowiązek wkraczać, kiedy zasady etyki są naruszane.
3. Wartości etyczne powinny być wdrażane w sposób systemowy, a nie w trybie walki z nierzetelnymi pracownikami. Z tego względu wszystkie zasady polityki firmy muszą być klarowne i znane pracownikom firmy.
4. Każdy kolejny szczebel zarządzania powinien opracować własny program etyczny i zapewnić przestrzeganie etycznego postępowania jako podstawowej części oceny wyników pracy menedżera.
5. Korporacja powinna określić strategię efektywnego treningu w celu ugruntowania zasad etyki i odpowiednich reguł postępowania.
6. Kształcenie i inne elementy programu powinny być dostosowane do każdej jednostki organizacyjnej i zakładu.
7. Program etyczny powinien być wdrażany „od góry do dołu”. Umożliwi to pełne i kompetentne włączenie się kierownictwa wszystkich szczebli w realizację programu.
8. Programy poszczególnych szczebli zarządzania powinny mieć kilka równoległych kanałów informacyjnych „w górę”. Chodzi o to, aby każdy pracownik, mający problem etyczny lub związany z pracą mógł zwrócić się do swego szefa, swego funkcyjnego „rzecznika etyki”, pracownika odpowiedzialnego za etykę w jednostce biznesu, dyrektora praktyki biznesu w skali korporacji, a nawet do istniejącego Komitetu Korporacji do spraw Etyki i Zachowań w Biznesie.
9. Programy etyczne powinny obejmować wszystkie piony korporacji tzn. również piony i jednostki współpracujące z rządem USA.
[T. Sztucki]
Zobacz również:
etyka biznesu
|